Bayonetta 3 Review - Gekker, groter, en grootser dan ooit (2024)

Bayonetta is altijd al heerlijk ‘over-the-top’ geweest. Veel gekker dan een harige heks die het al strippend opneemt tegen de grootste monstruositeiten die de hemel en hel te bieden hebben, wordt het niet. In die zin is het een logische voortzetting van de overdreven actie die regisseur Kamiya destijds met Devil May Cry en Viewtiful Joe neerzette. Diezelfde lijn trekt hij door met Bayonetta 3. Sterker nog: al zijn vorige games zijn tam vergeleken met wat Platinum Games hier presteert. Dit is niet alleen Bayonetta’s meest bizarre avontuur: het gaat nek aan nek met Asura’s Wrath als meest spectaculaire ‘spectacle fighter’ tot dusver. Helaas neemt het daarvoor wel vrij vaak de controle uit handen van de speler.

Stop het interdimensionale wezen

Om te beginnen wordt het begrip van tijd hier nog verder opgerekt dan voorheen. Het blijft niet bij het vertragen van - of reizen door - tijd: je gaat zelfs naar totaal andere dimensies. Een interdimensionaal wezen wil namelijk jou en de realiteit als geheel vernietigen. De Bayonetta’s van de verschillende dimensies - en het nieuwe speelbare personage Viola - zijn de enigen die het wezen kunnen stoppen. De plot komt uiteraard weer neer op het vinden van de ene na de andere ‘McGuffin’, maar het levert in ieder geval een diverse set aan set-piece momenten op. Ook blijft het leuk om alle Bayonetta’s te ontmoeten die de verschillende dimensies te bieden hebben.

Bayonetta 3 gooit niet alleen qua verhaal en setting alle remmen los. Waar Bayonetta vanaf het begin al losse aanvallen van haar eigen harige demonen in kon zetten, en in deel twee de kracht van die monsters kon gebruiken door te transformeren, kan ze hier de volledige demonen in het gevecht roepen. Zolang de fysieke ruimte en je hoeveelheid MP het toelaat, kun je met een druk op de knop een torenhoge demonische slaaf tevoorschijn toveren om het tegen de nieuwe, eveneens gigantische, vijanden op te nemen - en dat allemaal bovenop alle mogelijkheden die het oorspronkelijke gevechtssysteem al bood.

Daarbij barst de game van de content. Levels zijn relatief open en ruim voor het genre, en zijn tot de nok gevuld met collectibles en speciale missies. Naast de nieuwe monsters heeft Bayonetta zelf ook weer een flink arsenaal aan creatieve wapens tot haar beschikking. Viola voegt daarbij met haar focus op verdedigen in plaats van ontwijken een eigen speelstijl toe, en dan heb ik het niet eens gehad over de gimmicky maar vermakelijke ‘side missions’ in de vorm van een moderne take op klassieke arcade game Elevator Action, met Jeanne in de hoofdrol. Zelfs binnen de standaard missies is er genoeg afwisseling. Denk bijvoorbeeld aan platform-segmenten, turret-secties of andere content die ik nog even niet mag bespreken.

Het gebaande pad

Bayonetta 3 heeft dus alles dat een Bayonetta fan zou mogen verwachten. Atlhans, dat zou je denken. Al dit gekke geweld gaat ergens juist ten koste van wat Bayonetta zo leuk maakt. Bayonetta 3 voelt nog veel meer on-rails dan zijn voorgangers en neemt dus regelmatig de controle uit handen. De combat wordt na bijna elk gevecht onderbroken door een cutscene, eventueel met quick time events, of door een on-rails segment waarbij je vuur of obstakels moet ontwijken. Het is altijd spectaculair, maar soms wil je gewoon verder. Er zit zelfs zoveel fluff tussen de - nog steeds erg sterke - gevechten in, dat Bayonetta 3 ook hierin meer naar Asura’s Wrath neigt dan naar Devil May Cry. Daarbij is niet al deze content even leuk. Uiteindelijk is de besturing van Bayonetta niet gemaakt voor nauwkeurige platform puzzels.

Het eerder genoemde demon slavery-systeem, hoewel indrukwekkend, is helaas deel van dit probleem. Een demoon oproepen gaat in het geval van Bayonetta ten koste van je eigen bewegingsvrijheid. Je krijgt directe controle over een groot, log wezen dat een enorme hoeveelheid schade aan kan richten. Dat voelt de eerste paar keer enorm bevredigend, maar in feite ruil je het strakke gevechtssysteem zo tijdelijk in voor een trage button basher. Je demonen hebben geen witch time en elke aanval is een enorme commitment. Het staat haaks op de vlotte actie die je van Bayonetta gewend bent. Bij Viola werkt dit iets prettiger: zij hoeft alleen haar wapen op te geven en de demoon vecht automatisch, maar dat gaat weer ten koste van je verdediging en de impact die een dergelijke summon maakt.

Platinum Games lijkt zich hier ook van bewust. In sommige gevechten wordt het onmogelijk gemaakt om je demoon op te roepen en bepaalde vijanden schakelen je demonen direct uit, waardoor je ze niet (lang) in het gevecht kunt houden. Mocht je het echt niet trekken, zou je in theorie het systeem bijna volledig kunnen negeren - maar daarmee laat je schade en score liggen. Het was natuurlijk beter geweest als Platinum het demon slavery systeem wat meer diepgang had gegeven. V uit DMC V lukte het immers ook, dus waarom Viola niet?